Parijs-Tours is een wedstrijd met een ongekend lange historie. De koers dateert van 1896. In dat jaar organiseert het blad Paris-Vélo de rit die de renners over een vrij vlak parcours van 250 kilometer van Parijs naar Tours voert.


Het eind van de negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw kenmerken zich door het ontstaan van vele wielerkoersen die heden ten dage nog bestaan. De bladen uit die tijd voerden een felle concurrentiestrijd met elkaar en probeerden door het organiseren van wielerkoersen lezers te winnen. Baanwielrennen was al populair, met het ontstaan van wegwedstrijden verplaatste die aandacht zich naar de weg.


Een van de wedstrijden die werd georganiseerd in die tijd is Parijs-Tours. Na wat opstartproblemen wordt de koers in 1906 georganiseerd door de krant l’Auto, het dagblad dat ook verantwoordelijk is voor het ontstaan van de Tour de France. Voor 1906 wordt de wedstrijd ook verreden in 1901 en het jaar van oprichting, 1896. Tegenwoordig is de organisatie in handen van de A.S.O., het bestuursorgaan dat verantwoordelijk is voor tal van wielerkoersen waaronder de Tour de France, Parijs-Roubaix en Parijs-Nice.


De Fransman Eugène Prevost wint in ruim acht uur de eerste editie, voor zijn landgenoot Emile Ouzou. In 1901 wordt Parijs-Tours een prooi voor Jean Fischer. Hij verslaat Georges Lorgeou met een aantal meter verschil.


Sinds 1906 is de wedstrijd – met uitzondering van de oorlogsjaren – jaarlijks georganiseerd. In 1917 en 1918 wordt de koers wel verreden, zij het dat de renners in deze jaren van Tours naar Parijs fietsen en niet, zoals gebruikelijk, andersom. In 1974 wordt bij wijze van experiment nogmaals van Tours naar Parijs gefietst. Het jaar daarop eindigt het peloton, afkomstig uit Tours, niet in Parijs maar in Versailles.


De wedstrijd blijft in die periode op zoek naar de beste formule. Verwijzend naar de datum van de koers heet hij tussen 1976 en 1987 de Grand Prix d’Automne. Het parcours is in die tijd ook onderhevig aan verandering. Naast Tours zijn ook Blois en Créteil gedurende die periode enkele keren startplaats. Versailles, Monthléry en Chaville vervangen Parijs als finishplaats. Na 1987 wordt het parcours in ere hersteld en vertrekken de renners weer vanuit Parijs om na een aantal uur aan te komen op de Avenue de Grammont, hartje Tours.


Het ontbreken van echte obstakels wil Parijs-Tours nog wel eens opbreken. De ontsnappingen vanaf de start zorgen nogal eens voor een gezapig wedstrijdverloop met een spetterende doch zeer korte finale. De koers mist scherprechters als de kasseien van Parijs-Roubaix, de gemene Vlaamse heuveltjes of de puisten van Luik-Bastenaken-Luik die al snel de benen van de renners doen verzuren. Vaak is de wind de enige spelbreker die voor problemen kan zorgen. Ondanks de hulp van de wind heeft de organisatie al een aantal maal trachten te voorkomen dat de wedstrijd te boek komt te staan als een koers voor sprinters. De klassieker wordt in 1959 voorzien van een klim in de finale, l’Alouette. Het is echter Rik van Looy, een gerenommeerd sprinter die – weliswaar solo – als eerste de streep passeert.


In 1965 wordt er geëxperimenteerd met het rijden met slechts twee versnellingen. Ook dit sorteert weinig effect en zodoende blijft de organisatie zoeken naar andere mogelijkheden. Vandaar ook de veranderingen van start- en finishplaatsen in de jaren zeventig en tachtig. De Chevreuse, een heuvelachtige streek wordt nu pas in de finale aangedaan. De Alouette verdween echter weer net zo snel als dat de heuvel kwam en met de aankomst op de brede avenue is het vaak een sprinter die in Tours het werk van zijn ploeg kan afmaken. Overigens willen ook ontsnappingen nog wel eens slagen.
Ondanks het ontbreken van grote hindernissen heeft Parijs-Tours niet te klagen over de winnaars. Weliswaar is de erelijst niet zo imposant als andere klassiekers maar met namen als Briek Schotte, Rik van Looy en Franscesco Moser hoeft de organisatie zich niet te schamen.


De eendaagse koers tussen Parijs en Tours kent tot 1951 een scala aan data waarop het gehouden wordt. Het ene jaar start de wedstrijd in het voorjaar terwijl het jaar daarop de race in het najaar wordt gehouden. Sinds 1951 wordt de koers echter steevast georganiseerd in het najaar. Daarmee kreeg Parijs-Tours definitief een vaste plek op de wielerkalender en kon zo uitgroeien tot een voorname wereldbekerwedstrijd, tegenwoordig behorend tot de ProTour.


De Fransman Paul Mayé en de Belgen Gustaaf Danneels en Guido Reybroeck mogen zich recordhouder noemen met een aantal van drie eindoverwinningen in de race tussen Parijs en Tours. In recente tijden heeft ook Erik Zabel zich tussen het rijtje illustere namen gezet, met drie keer winst op de Avenue Grammont.